شاید فجر تعطیل شود، اما عمار نه!

من هم موافقم که کار خوب را ترجیحاً نباید گفت تا ریا نشود، اما بعضی کارهای خوب هستند که انجام دادنشان طبیعی است و این انجام ندادنشان است که تعجب دارد، برای همین بر بازگو کردنشان برای دیگران اشکالی نیست.

مجری "هفت"* می گوید در جشنواره عمار مردم برای تماشای فیلمها پول ندادند پس نمی توان گفت جشنواره مردمی است.

هفت راست می گوید، من برای دیدن فیلمهای جشنواره بلیط نگرفتم و پولی ندادم، اصلاً بلیطی در کار نبود. اما مشکل هفت و مشکل سینماگران دقیقاً همین راستها و راست گفتنهاست، راستی گزینشی که کنارش صدها راست و حقیقت دیگر نادیده گرفته شده اند.

هفت هیچگاه طرف دیگر ماجرا را نمی بیند که اگر مردم فیلم را رایگان می بینند همان مردم هم فیلمها را رایگان می سازند. حقیقتِ بلیط نگرفتن را می بیند و می گوید، اما حقیقت پول نگرفتن سازندگان مردمی را نادیده می انگارد. درست مثل حقیقت هزینه های دیگری که مردم می پردازند.

برای اکران فیلمهای عمار در ماسال و شاندرمن برای روز مبادا از یک اداره دولتی مجوز خواستیم، رییس اداره نبود و گفتند شنبه بیایید، ما هم دیگر نرفتیم. با اعضای نهادی دیگر هم ساعت 6:45 دقیقه صبح قرار جلسه گذاشتیم که چیزی از دل جلسه در نیامد. شاید خدا می خواست همه چیز مردمی بماند.

برای کارهای اکران از اینترنت مغازه یکی از اهالی استفاده می کنیم، از پرینتر هم، برای دیگر کارها از ماشین دیگری، یک کلمه بحث پول پیش نمی آید، تازه می گویند اگر جای دیگری هزینه ای هست کمک کنیم.

در جریان برنامه افتتاحیه در روستای سیاهمرد به مهمان برنامه گفتیم پول نداریم و هدیه نمی دهیم، نه تنها مثل خیلی از همین سینماگران نه نگفت  بلکه حتی برای رفت و برگشت هم از ماشین شخصی خودش استفاده کرد.

گفتم که بعضی کارها انجامشان طبیعی است و گفتنش ریا نیست، خودم هم صبح تا بعد از اذان مغرب سر کار بودم، سند مردمی بودن و غیر دولتی بودن جشنواره همین بود که بجز یکی دو روز استثنا، اصولاً کارهای جشنواره (اعم از کارهای مجازی، طراحی پوسترها، نصب پوسترها، هماهنگی ها، و..) را از هفت شب به بعد انجام می دادیم، زمانی که خبری از نهادهای دولتی نبود. برای ما اصلاً مهم نبود که مثلاً فیلمها تا ظهر روز شروع جشنواره دستمان نرسیده بودند و تازه آن وقت هم ناقص و با اشتباه رسیدند، این هم مهم نبود که برخی از آثار جشنواره قوی نبودند، مهم برای ما این بود که جشنواره ای پیدا شده است که درد و دغدغه مستضعفان (و نه درد نخبگان) و انقلاب را دارد، مهم برای ما این بود که احساس می کردیم این جشنواره و فیلمهایش بوی مبارزه و ایستادگی می دهند، چیزی که در جشنواره های دیگر نیست.

روستاهای شمال را می دانید که پراکنده است و گاهی فاصله برخی خانه ها تا مسجد روستا به چند کیلومتر می رسد. کارگری را که منزلش دو کیلومتر با مسجد فاصله دارد و وسیله نقلیه ای هم ندارد شبانه در مراسم افتتاحیه دیدم، همانطور که صبح روز بعد موقع رفتن به محل کار، مثل روزهای قبل، باز هم او را در میدان کارگرهای شهر می دیدم که منتظر بود کاری برایش پیدا بشود.

در جمع چهار نفری که حلقه مرکزی برگزاری برنامه در شهرستان بودیم یادم نمی آید کسی حرف پول زده باشد یا سراغ هزینه هایی را که کرده بگیرد. 

و البته نیک می دانم ما در مقابل زحمات شبانه روزی افرادی در شهرهای دیگر هیچ کاری نکرده ایم، سرمای زمستانی شهر ما هر چقدر هم که نصب پوسترها و سفر با موتورسیکلت در شب یا قبل از طلوع آفتاب را دشوار کند به سختی سرمای مناطق سردسیر نیست.

برای یکی از فعالین جشنواره در یکی از همان مناطق سردسیر پیامی می فرستیم و او در ضمن جوابی که با اینترنت می فرستد می نویسد: ((ساعت 3:35 بامداد... جواب شمارو میدهم/ اینجا همه فقط کار می کنند! شبانه روز... من عمل بما علم...))
و این پیام، مرا بیشتر شرمنده می سازد به خاطر وقتهای بیشتری که میتوانستم از خوابم بزنم و برای جشنواره بگذارم و نگذاشتم.

و حالا در "هفت" که قرار بود ابزاری برای تحقق سینمای انقلابی باشد و در صدا و سیمایی که فکر میکردیم تریبون انقلاب اسلامیست، محکمه ای تشکیل شده بود برای ما که چرا دردسرها و هزینه های جشنواره را به جان می خریم و ساختار و محتوای سینمای کشور را به چالش و نقد انقلابی می کشیم.

عمار برعکس آنچه هفت می گوید تعطیل نمی شود مگر زمانی که طالب زاده گفت،آنگاه که انقلاب اسلامی تعطیل شود و انقلاب تعطیل نمی شود مگر زمانی که ما مرده باشیم، شاید جشنواره فجر تعطیل شود اما عمار نه!

* جمعه هشتم دی ماه، وحید جلیلی و نادر طالب زاده به عنوان دست اندرکاران جشنواره فیلم عمار مهمان ((هفت))، برنامه اختصاصی شبکه سه برای سینمای کشور بودند.

منبع وبلاگ قیام نو