یادداشت ارسالی به سایت جشنواره عمار
نظری بر برنامه هفت دو شب گذشته
متن زیر یادداشتی است که توسط یک اکران کنندگان فیلم های جشنواره عمار در استان خوزستان نوشته و برایمان ارسال شده است.
جداً خسته نباشید/خدا قوت
در ابتدای برنامه هفت که از جشنواره فیلم فجر می گفتند و لحظه شماری می کردند تا روز افتتاحیه اش، درست همان احساسی بود که من و خیلی از دوستان نسبت به افتتاحیه جشنواره فیلم مردمی عمار داشتیم. شاید باورتان نشود تمام روز جمعه رو آرزو می کردیم که ای کاش ما هم جزو حضار سینما فلسطین می بودیم. آقای جلیلی درست فرمودند که الان باید نگران کمبود جا در سالن سینما باشیم چون بایستی که حساب ما را که هم آرزوی حضور در مراسم افتتاحیه بر دلمان ماند، بکنند!
به نظر بنده معنای "جشنواره فیلم" برای خیلی ها هنوز درست معنی نشده است. این افراد تصور می کنند جشنواره فیلم همان چیزی است است که مربوط می شود به دولت، مسئولین ، سازمان ارشاد و دیگر نهادهای دولتی. فقط همین. به همین خاطر است که مجری از کم و کیف حضور مسئولین در مراسم افتتاحیه پرسید. به نظر اونها جشنواره فیلم یعنی مهم این است که چه کسانی فیلم درست می کنند، چه کسانی بازیگر نقش اول می شوند، کدام فیلم جایزه می برد و چه کسانی از انور آب از این فیلم استقبال می کنند.
مهم نیست که پیام فیلم مطلوب بوده یا نه؟
مهم نیست که فیلم را چه کسانی نقد کردند و چه نقد کردند و با چه هدف نقد کردند؟
مهم نیست فیلمساز از نظرات و آرای مخاطبین خود و اتفاقات و اثری که این فیلم می تواند روی مردم بگذارد، باخبر شود.
بله. معنای درست جشنواره فیلم برای خیلی ها هنوز جا نیفتاده است. راستش را بخواهید سوالی که آقای گبرلو پرسیدند، سوال این جانب هم بوده(الان دیگه نیست!)، اما اینکه چرا به آقای جلیلی فرصتی داده نمی شد که بییایند و بحث کنند راجع به این قضیه، شاید علتش این باشد که ماها عادت کردیم سینما را فصلی کنیم، یعنی هر موقع که زمان رسیدن به هر جشنواره ای شد آنوقت است که بیاییم فلان و بهمان مسئول مربوط رو دعوت کنیم ، نقد و بحث کنیم یا اگرفلان فیلم پرفروش ترین فیلم سال بشود یا در فلان جشنواره جایزه می برد، دور هم بشینیم عوامل فیلم رو دعوت کنیم، از همشون تشکر کنیم از خوبی های فیلم بگیم و فیلم رو بی عیب و نقص نشون بدیم و دیگر تمام شد. حالا برویم سراغ جشنواره و فیلم بعدی!
یاد گرفته ایم سینمای ایران را پاک پاک نشان بدهیم. اما این واقعیت رو هم نباید انکار کرد که در سینمای ایران فیلم واقعاً خوب هم ساخته می شود (هرچند تعدادشان کم است) و سینمای ایران کاملاً سیاه سیاه هم نیست و مطمئن باشید که این فیلم ها از آن جهت خوبند چونکه نیازی از مردم رو تامین کردند. بله، مردم هم نیازمند فیلم دیدن هستند. به نظر بنده منظور آقای جلیلی این باشد که سینمای ایران باید در جهت رفع نیازها و مسائل واقعی مردم قدم بردارد (نه مسائلی که ما تو فیلم ها برای اونا درست می کنیم!) و نه اینکه سفارشی کار کند به این معنی که هر زمان که بخشنامه ای رسید فیلم تاریخی بسازندیا هر سبک زندگی نا مطلوبی که دلشان خواست در فیلم هایشان عرضه کنند.
اما ما هم باید قبول کنیم که در کنار موضوعات جشنواره فیلم مردمی عمار به موضوعات اجتماعی با مضامین دینی- انقلابی هم نیاز داریم. ولی سینمای ما بیش از هر چیز به موضوعات اجتماعی که گاهی دور از واقعیت زندگی مردم کشورمون بوده، دامن می زند و بعضاً داستان ها و قصه ها کپی نسخه ی خارجی آن با بازیگران ایرانی و زبان فارسی است.
آقای جلیلی به نکته ی خوبی اشاره کردند که هنوز خیلی از هنرمندای کشورمون دین خود را به انقلاب ادا نکردند!
منظور از سینمای روشنفکری آقای جلیلی را نمی دانم اما سینمای غرب زده شاید به این معنی باشد سینمای ما همانند سینمای هالیوود به مردم تحمیل می شود. از این ابزار هنری برای رسیده به خواسته های بعضی افراد استفاده شود.
این روزها که جهت هماهنگی اکران به دوستان و آشنایان سر میزنم، همه از این جشنواره استقبال می کنند اما از اهداف برپایی این جشنواره هم می پرسند. برایم خیلی جالب است از اهداف این جشنواره پرس و جو می کنند در حالیکه از اهداف جشنواره های دولتی فجر و پروین اعتصامی و... بی خبرند و اصلا مایل نیستند اطلاعی داشته باشند.
از واژه ی "مردمی" این جشنواره هم می پرسند، هم چنین از نام مبارک "عمار".
به این نتیجه رسیدم که هر کجا صحبت از جشنواره فیلم مردمی عمار میشه بایستی ابتدای کار، تک تک واژه های این عنوان(جشنواره + فیلم + مردمی+ عمار) را مورد بحث و تحلیل قرار بدهیم.
در پایان عذرخواهی می کنم اگر جاهایی از مطلب فوق ، مفهومی را اشتباهاً دریافت کرده باشم، بگذارین به حساب کم تجربگی یه دانشجوی ترم دومی
با آرزوی توفیقات روزافزون/یاعلی
