یادداشتی بر "ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد"

مثلث تقلب، سیب زمینی و ندا آقا سلطان

کروبی کفن پوشیده بود و آمده بود بیرون سرما بخورد، می دید کسی تف روی کفنش نمی اندازد! من رئیس بنیاد شهید، حالا یک شهید زیر دست و بالم نباشد؟! من بعد از یک عمر مبارزات انقلابی حالا رئیس جمهور نشده کپه ی مرگم را بگذارم؟!

«ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد» مستندی است از بچه های موسسه فرهنگی باقر العلوم، درمورد سناریوی قتل «ندا آقا سلطان». اشکال که نه، اما پیشنهاد خاصی غیر از خلاصه کردن اپینرود فیلم هالیوودی این مستند ندارم. حتی این پیشنهاد خود را هم جدّی نمی دانم. الغرض، از امریکایی ها تا به حال دو حرف راست شنیده ایم، اما در تاریخ های دروغ. اولی زمان شاه بود که امریکا ایران را جزیره ی ثبات می دانست. این حرف یک پیشگویی عجیب و غریب بود و امریکایی ها نمی دانستند چند سال بعد با چه جزیره ی ثباتی مواجه می شوند! حرف دوم این است که گزینه ی نظامی روی میز ماست. راست می گویند. سی و پنج سال است این گزینه روی میز آنهاست و شده آینه ی دق شان. روی میزشان شده آشغال دانی. وقتی خودم را جایی امریکایی ها می گذارم سرسام می گیرم؛ احساس حقارت و بدبختی می کنم. درست لحظه ی اوج یک تاریخ پانصد ساله و دو هزار ساله، وقتی بناست میوه های یک درخت خبیثه ی پر بار را بچینی یک اقلیت به نام شیعه و یک اقلیتی از شیعه متوجه می شوند: امریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند. سی و پنج سال است رئیس جمهورهای امریکا زل می زنند به این پرونده و فکر و خیال می کنند و نهایتاً عوض می شوند و رئیس جمهور بعدی و ... امریکا اگر غلطی می توانست بکند زمان فتح لانه جاسوسی می کرد. آن روز که ما در خیابان های تهران و پاوه و بندر ترکمن با منافقین داخلی می جنگیدیم و در بیرون با صدام و ارتجاع عرب و ... تمام هواپیمای جنگی مان به دلیل نبود لوازم یدکی تا شش ماه پیش باید زمین گیر می شد.

امریکا خیلی وقت است می داند با ما نمی تواند بجنگد. حریف ما فقط خودمانیم. فقط نخست وزیر زمان امام شاید بتواند با آرمان های امام بجنگد. پس فتنه درست می شود. فتنه ی سال 88 جمهوری اسلامی پیش از ماجراهای تونس و مصر و لیبی و سوریه و .... بود. اما امریکا اگر می توانست غلطی بکند همان فتنه را درست مدیریت می کرد. در این عالم احمق تر از کافر فقط منافق است.

هیچ موجودی لایعقلون و لایفقهون و جاهل تر از کافر و منافق نیست. الغرض فتنه ی 88 از نظر استراتژی تبلیغی مثلثی بود باسه ضلع؛ تقلب، سیب زمینی و ندا آقا سلطان. هرچه از روزهای اول فتنه می گذشت تقلب و سیب زمینی کمرنگ تر و ندا پررنگ می شد. سپس دوباره این چرخه از اول و ...

یک پدر شهید پیشنماز یک مسجد بود. تا اذان می دادند می گفت زود صف ببندیم و نماز را شروع کنیم که شلوغ نشود. الان است که شلوغ بشود، ببینید! حالا در مورد «ندا» هم نجنبدیم و شلوغ شد. همه فهمیدند قضیه چقدر مسخره بود. مستندهای حقیقت یاب در مورد آقا سلطان این ظرفیت را دارد که تبدیل به سریالهای صد قسمتی مثل «جومونگ» و آشغال گوشتی در قصر شود. (آیندگان بدانند منظور جواهری در قصر، یک سریال کره ای است) این ظرفیت را دارد که تبدیل به یک ژانر سینمایی و مستند شود. این ظرفیت را دارد که کل نظام امریکا را تبدیل به یک پشکل کند.

 

می گفتند راه پیمایی فتنه بزرگترین تظاهرات تاریخ ایران و خاورمیانه بوده؛ اما نمی گفتند این عظیم ترین حرکت عصبانی ترین دوستداران دموکراسی، آن هم در داخل خون آشام ترین نظام جهان چرا پنجاه نفر کشته نداده است!؟ کروبی کفن پوشیده بود و آمده بود بیرون سرما بخورد، می دید کسی تف روی کفنش نمی اندازد! من رئیس بنیاد شهید، حالا یک شهید زیر دست و بالم نباشد؟! من بعد از یک عمر مبارزات انقلابی حالا رئیس جمهور نشده کپه ی مرگم را بگذارم؟! من نفسم بالا نمی آید، از کجا معلوم تا یک دوره ی دیگر انتخابات زنده باشم؟! پس شما امریکایی ها و دوستان منطقه ای ما چه غلطی می کنید؟ آن همه پول را حرام یک شبکه ی زپرتی ماهواره ای کردید؟ جیب آقا شهرام را خالی کردید و ما را شرمنده جزایری ها و «قاره ای ها» نمودید، حالا یک غلطتی نمی نمایید؟! زنیکه ی سلیطه ی کله قشنگ! کلینتون پتیاره خانم! تو که عرضه ی حمله ی نظامی و فرستادن تفنگدار دریایی نداشتی چرا قول الکی دادی؟ مگر نگفتی «تویتر» را فقط به خاطر تو سرپا نگاه داشته ایم و نگذاشتیم برای تعمیرات اساسی تعطیلش کنند؟! ما را در این «فیجیدها حبل من مسد» گرفتار کردید که چه بشود؟ مگر من صهیونیسم نیستم؟! مگر من ...